Σύνδεση Μαθητών
Δυσλεξία και γραφή
Καλός μαθητής ή ευτυχισμένος μαθητής;
Η σημασία των κανόνων στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού
Γιατί δεν πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά μας
Χιλιοπαιγμένο το έργο σε εκατοντάδες ελληνικά σπίτια, σε διάφορες παραλλαγές: «Νικολάκη, θα μαζέψεις σε παρακαλώ τα παπούτσια σου που είναι πεταμένα στο σαλόνι;» Όπου ο Νικολάκης περί άλλα τυρβάζει (παιχνίδια στο friv, τάπες με ποδοσφαιριστές, γλίτσες και σκουπιδοπαρέες...) με αποτέλεσμα η μαμά να αρχίζει να σφυρίζει σαν χύτρα από τα νεύρα της ώσπου να κάνει μπαμ: «Νικολάκηηη!»
Η συνέχεια λίγο-πολύ γνωστή, φωνές, παρατηρήσεις, προσβολές, μια κουβέντα παραπάνω για την οποία μετά η μαμά με μαθηματική ακρίβεια θα μετανιώσει, θα νιώσει «χάλια μάνα», αλλά, όπως είναι η χαρακτηριστική επωδός μιας φίλης μετά από αντίστοιχο επεισόδιο με τον γιο της, «τι να κάνω; Αν δεν φωνάξω, δεν ακούει. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κουμαντάρω αυτό το παιδί».
Σχολικό Άγχος στην Εφηβεία
Το σχολείο αποτελεί μια από τις πιθανές πηγές έντασης στην εφηβική ηλικία, λόγω των απαιτήσεων του εκπαιδευτικού συστήματος. Η έμφαση της οικογένειας, του σχολείου και της κοινωνίας στη σχολική επιτυχία δημιουργεί συχνά άγχος στο νεαρό άτομο, που πολλές φορές νιώθει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί ικανοποιητικά σε αυτές τις προσδοκίες. Δεν θα πρέπει όμως να συγχέουμε το σχολικό άγχος με τη σχολική φοβία, η οποία εκδηλώνεται πιο συχνά στην παιδική ηλικία, κυρίως με την είσοδο του παιδιού στο σχολείο.
"Μαμά δε θέλω να διαβάσω" Μια εκπαιδευτικός και μια ψυχολόγος απαντούν
«Η νέα γενιά μαμάδων και μπαμπάδων μεγάλωσε με ένα στόχο. Να τελειώσουν το πανεπιστήμιο και να βρουν μια καλή δουλειά. Οι περισσότεροι κατάφεραν να ολοκληρώσουν μόνο το πρώτο μέρος του στόχου. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να πιέζουν τα παιδιά να κάνουν το ίδιο, να πετύχουν στις πανελλήνιες, να πάρουν όλα τα πτυχία τους για να μπορέσουν να βρουν μια καλή δουλειά. Μα είναι τελικά αυτός ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία;
Πρώτος στόχος δεν είναι να είμαστε ευτυχισμένοι; Πρώτος στόχος δεν είναι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε; Η ερώτηση που απαντήσαμε στο σχολείο ήταν «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», και μεγαλώνοντας, ξεχάσαμε τις απαντήσεις που είχαμε δώσει τότε. Και τώρα, οι περισσότεροι βρίσκονται από την άλλη πλευρά. Έγιναν οι άνθρωποι που θεωρούν επιτυχία έναν αριθμό πάνω σε μια κόλλα χαρτί... Στην αρχή ο βαθμός του σχολείου και λίγο αργότερα το ποσό στο χαρτί της μισθοδοσίας. Και κάπου στην πορεία, ανάμεσα στα νούμερα, ανάμεσα στα χαμένα και στα κερδισμένα όνειρα, σε αυτά που ελπίζαμε ότι θα κάνουμε και σε αυτά που κάναμε, κάποιοι έγιναν γονείς. Και θέλουν τα παιδιά τους να πετύχουν, θέλουν έναν μεγάλο βαθμό πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Μια ελπίδα ότι το παιδί θα έχει όλα τα θεμέλια για να πετύχει μετά το σχολείο και κανένα εμπόδιο δε θα το σταματήσει. Και γίνονται οι ίδιοι οι γονείς το εμπόδιο στην ευτυχία του.
Οι καλοί γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν λάθη
Κανένας γονιός δεν θέλει να βλέπει το παιδί του να κάνει λάθη στην ορθογραφία ή να αποτυγχάνει σε ένα διαγωνισμό. Όμως οι ειδικοί μας διαβεβαιώνουν ότι η αποτυχία, μπορεί να μετατραπεί σε πολύτιμη μαθησιακή εμπειρία που πραγματικά βελτιώνει την ικανότητα του παιδιού να πετύχει στο μέλλον.
Η αλήθεια είναι ότι γενικά η αποτυχία μπορεί να προκαλέσει επώδυνα συναισθήματα, σε ένα παιδί (ή σε έναν ενήλικο) όπως θυμό, απογοήτευση ή χαμηλή αυτοεκτίμηση. Και βέβαια ο τρόπος με τον οποίο το παιδί σας βιώνει αυτά τα συναισθήματα έχει να κάνει με την ηλικία και την ωριμότητά του. Μπορεί, ωστόσο, να μάθει να αναγνωρίζει και να χειρίζεται αυτά τα συναισθήματα και με θετικό τρόπο μας λέει η ειδική ψυχολόγος Michele Borba στο βιβλίο της The Big Book of Parenting Solutions. Και βέβαια να κάνει την αποτυχία ένα καλό μάθημα για την επιτυχία. Άλλωστε όπως λέει ο γνωστός συγγραφέας Vic Johnson: «Στην ζωή δεν υπάρχουν λάθη, μόνο μαθήματα»